Альфонспын, қыздардың есебінен күн көруге арланбаймын

 «Алаш айнасы» интернет басылымында жарық көрген «Ақшасы бар қызға үйленгім келеді...» атты әңгімені оқып, өзімнің қазіргі жағдайым жайында сыр шертуді жөн көрдім. Автордың жазған әңгімесіне жарыса, қызыл кеңірдек болып пікір жазғандар да қаншама. Ерінбей оларды да оқып шықтым.

Қазіргі заман талабы «заманың түлкі болса, тазы боп шал» деп бекер айтпаған. Бұл өмірде бәріміз де бір күн көріс үшін жүрміз. «Қалай ақша табамын, қалай байып шыға келемін» деген ой мазалайды. Бәріміз де биікке ұмтылғымыз келеді. Басымызда зәулім сарай, астымызда қос-қос көлік болғанын қалаймыз. Бақытты өмірді бәріміз де армандаймыз. Бұл әнгімені жазған автор да жоқшылықтан қатты зардап шекен болар. Мен оны түсінемін. Себебі, мен де осы бір ақша жетіспеушіліктің азабын бала кезден көріп өстім.

Мен Алматы облысының бір ауылында дүниеге келдім. Үйдің тұңғышы болғандықтан мені әке-шешем, ата-әжемнің қолына берді. Сөйтіп, мен шал мен кемпірдің баласы болып өстім. Бес жасқа келгенде атам қайтыс болды. Ауылдағы даңғыраған үйді әке-шешем сатып, қаладан үй алды. Бізді де сонда көшіріп алды. Шешем менен кейінгі екі інемді бөлектеп, өзінің бауырына басып, ал мені түрткілеп отыратын. Шынымды айтсам мен туған анам үшін бір өгей бала секілді болдым. Менің әрбір ісім оған ұнамайтын. Маған жекіріп ұрсып тастайтын. Біреуге ашуланса, ызасын дереу менен алатын. Мені күнде шырылдатып ұрып жатқанын көріп әжем ортаға түсетін. Кейін келе әжем екеумізді жалаң аяқ, жалаң бас қақаған қыста далаға қуып шығатын да болды. Екеуміз бір-бірімізге тығылып, жылы жер іздеп әр жерде түнеп те жүрдік.

Әжем тың кісі еді. Бірақ, келінінің көрсеткен осы бір кесепет қылығы ол кісінің денсаулығынан айырды. Төсекте ұзақ жатпай-ақ қайтыс болды. Әжемнен айрылған кезде мен не бәрі он жаста едім. Қорғаушымнан, қанатымнан айрылғандай қатты қиналдым. Болашағым да бұлыңғыр болды. Енді кімге барам, кімді паналаймын деп қатты уайымдадым. Туған шешемнің түрі мынау. Мені көрсе әбжыландай уын шашыратып, маған қарай атылып тұрады. Әжем қайтқан жылы қатты қиналдым. «Шешеме қалай жағамын, қалай тыныш өмір сүремін» деген ойлар мені мазалай бастады. Бала болып ойнамадым. Содан не керек, «Көк базарға» барып 2-3 келі шекілдеуік алып аялдамаға шығып сататын болдым. Зат алатын ақшамды алып қалып, қалған табысымды шешеме беріп отырдым. Мен оған ақша алып келген күні ғана жағатынмын. Ойын баласы емеспін бе, бір күні балалармен ойнап, шекілдеуігімді сатуды ұмытып кетіп, үйге дорбамды арқалап қайттым. Сол күнгі айқай-шуды көрсеңіз. Ұлы Отан соғысы жолда қалып қойды ғой. Сөйтіп, шешем мені түннің бір уағында шырылдатып үйден қуып шықты. Есіктің алдында таң атқанша тұрдым. Сол кезден бастап, әбжылан шешемді алдап күн көруге көштім. Күнде шекілдеуігімді, салқын суымды сатып бір отбасын асырап жүрдім. Өмірде біраз нәрсені үйрендім. Әсіресе, әйел затының психологиясын жақсы меңгердім.

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.