"Ұлтын сүймейтіндердің "тряпкадан" айырмашылығы жоқ"
Сексен алтының соңғы күндерінің бірі еді. Аудиторияда отырмыз. Далада үскірік аяз, түтеген боран. Ақ бас профессорымыз сабақтың тақырыбын бастап қойғанымен әрі қарай ештеңе жарытып айтпады. Әлсін, әлсін жүрегін ұстап, терезеден сыртқа қарап басын шайқайды. Ауыр күрсінеді. Бәрін көріп отырмыз. Бір кезде бізге бұрылды.
-Әлемдегі ең интернационалист ұлт біз едік қой. Мынау деген сұмдық! Енді сол әлемнің алдында масқара қылып. ..
Ешкім үндемеді. Ұстазымыз тағы да терезе жаққа барып, долданып жатқан Алматының ауа-райына көз салып біраз тұрды. Қолы әлі жүрек тұсында.
-Енді не болады? Иттің балалары-ай, не істедіңдер?
Дауысы ақырын естіліп тұр. Кімді айтып жатқаны түсінікті. Алаңда болғандардың барлығына арналған сөз бұл. Осы сәтте сықыр етіп аудиторияның есігі ашылып, ішке қара пальтолы екеу енді. Рұқсат сұрап, есік қағып әуре болған жоқ. Жүрістері суыт. Кім екендіктерiн ақ бас профессорымыз бірден түсінген секілді. Өңі қуарып шыға келді. Біз де білдік. Ана жақтан ғой. Олардың алаңдағы суреттерді көтеріп, аудитория аралап жүргенін мана естігенбіз. Әлгілер көп созбалақтамады. Бірден іске көшті.
