13 тамыз 2014 | 15:27

Бес күйеуге еріккеннен тигенім жоқ...

©Алаш айнасы иллюстрациясы

Шаруадан қолым қалт еткенде, «Алаш айнасы» сайтында жарияланып жүрген мақалаларды жаныма серік етемін. Ал бүгін өз басымнан өткен жайттарды замандастарыммен бөліспекке бекіндім. Менің басымнан кешкен оқиғаларым, бәлкім, басқаларға өнеге болар.

Шаруадан қолым қалт еткенде, «Алаш айнасы» сайтында жарияланып жүрген мақалаларды жаныма серік етемін. Ал бүгін өз басымнан өткен жайттарды замандастарыммен бөліспекке бекіндім. Менің басымнан кешкен оқиғаларым, бәлкім, басқаларға өнеге болар.

Мен бес рет тұрмыс құрған адаммын. Бірінші күйеуімді Алматыда оқып жүргенімде кезіктірдім. Ол профессорлық атағы бар, орта жастан асып кеткен адам еді. Ауылдан барған маған үлкен қаланың қым-қуыт тірлігіне үйрену қиын болды. Бастапқыда әлгі мұғалім мені кітаптар мен оқу материалдарын беруге өз үйіне шақырып жүрді. Өзім жетім өскен адаммын, бір күні ол маған: «Мына дағарадай үйде жалғыз тұрып жатырмын. Сені көптен танимын. Қызымдай болып кеттің. Менің бала-шағам кезінде шешесімен еріп кеткен. Шай басында шүйіркелесіп отыруға да серік керек. Осында тұрсаңшы», - деп ұсыныс тастады. Мен бас тартқан жоқпын. Алматыда жайлы үйде тұрып оқудан кім бас тартсын? Профессордың ойы басқа екенін кейін ұқтым. Бара-бара ол маған жылы-жылы сөйлеп, шектен тыс қамқорлық таныта бастады. Оған қалай көніп қалғанымды өзім де білмей қалдым. Сөйтіп, екеуміз біраз уақыттан кейін ерлі-зайыптылардай күн кешіп жаттық. Күндердің күнінде мен жүкті екенімді түсіндім. Институтта бұл кезде мен туралы күбір-сыбыр басталды. Жылдамырақ академиялық демалыс рәсімдеп, оқудан шығып кеттім. Әлгі адаммен кәдімгі отбасына айналдық. Ол ылғи да маған баламыздың болашағы туралы әңгіме айтатын. "Осы үйімді балама қалдырамын, соның атына жазып қоямын», - деуші еді ылғи да. Оны қатты сүймесем де, кәдімгідей бауыр басып қалған едім. Және оның үй туралы әңгімесі маған қатты ұнап жүрді. Айы-күнім жетіп, дүниеге ұл бала әкелдім. Әкесінің қуанышында шек жоқ. Атын Серік деп өзі қойды. Іштей оқуымның бөгеліп қалғанына ренжіңкіресем де, сырт қарағанда біз жап-жақсы отбасы едік. Бірақ мұнымыз ұзаққа бармады. Жолдасым кенеттен келген сырқаттан ойламаған жерден көз жұмды. Оның туған-туыстарының бәрі оның өлімін менен көріп, «сен жұттың, албасты неме» деп, қатты сөздер айтты. Содан оңтүстікте тұратын аға-інілері келіп, нотариусқа, сотқа барып, үйді өз аттарына жаздыртып алды. Менің баламның тегі әкесіне жазылса да, оны кісі құрлы көрген жан болған жоқ. Сөйтіп, мен далада қалдым.

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.