04 тамыз 2014 | 11:09

Бұл заманда шын көріпкел бар ма?

©Алаш айнасы иллюстрациясы

Қазір заман қиын, проблемасыз адам жоқ десе де болады. Біреудің басын қарыз шырмаса, біреу ауруымен әлек. Екінші біреулердің жұмыста жолы болмаса, тағы біреулердің отбасы оңбай жүреді. Осындайда қиналған адамдар емші, құмалақшы, көріпкел іздеп дал болады. Менің де өзім тұратын облыста бармаған емші-балгерім қалмады. Оңтүстікте де біраз адамдарға бардым. Емшілердің босағасын тоздырудан не ұтқанымды «Алаш айнасы» оқырмандарына да айта отырайын.

Қазір заман қиын, проблемасыз адам жоқ десе де болады. Біреудің басын қарыз шырмаса, біреу ауруымен әлек. Екінші біреулердің жұмыста жолы болмаса, тағы біреулердің отбасы оңбай жүреді. Осындайда қиналған адамдар емші, құмалақшы, көріпкел іздеп дал болады. Менің де өзім тұратын облыста бармаған емші-балгерім қалмады. Оңтүстікте де біраз адамдарға бардым. Емшілердің босағасын тоздырудан не ұтқанымды «Алаш айнасы» оқырмандарына да айта отырайын.

Мен өзім оқылған су, сабын, шай дегендерден қатты жиіркенетін адаммын. Жалпы, емшілер үшкіріп берген не нәрседен болсын жүрегім айнып тұрады. Ең алғаш мен бетін көрген емші Екібастұздағы Сағира еді. Ол кісіге жасөспірім шағымда бардым. Шай, сабын, оны-мұны оқып бергені есімде. Одан соң біздің ауыл адамдары Ферғанадағы София деген «әулиеге» табынып кетті. «Ойбай, София дегенің керемет екен» деп, бүкіл ауыл өзбек еліне сабылды. Тоқсаныншы жылдары заман қанша қиын болса да, ел Ферғанаға қаражат тапты ғой. Ферғанаға кеткен адамға үйдегі адамдардың атынан орамал, тағы бір заттар беріп жіберіп жүрдік. Жолаушымыз келген соң әлгі орамалды жастанып, ұйықтарда жанымызға ыдыспен қант, су қойып қоямыз. Түнде аруақтар келіп, әлгі судан ішіп, қанттың бетіне белгі салып кетеді-мыс. Соны ойлап, түнімен елегізіп, келеді деген аруақтардан қорқып, ұйықтай алмай шығатыным есімде.

Кашпировский мен Чумакты мен айтпай-ақ елдің бәрі біледі. Сары әулиені де естімеген жан кемде-кем.

Бір күні біздің қалаға тағы да сол Өзбекстаннан Алмаз әулие деген орта жастағы кісі келді. Әулиеге кіреміз деп оның қабылдауы жүріп жатқан жерде кезекке тұрдық. Жұрт бірін-бірі басып, қырылып қала жаздады. Әлі есімде, ол 1998 жыл болатын. Біреулер мүгедек баласын қоларбасымен апарып, қысқасы, әлгі кісіге қатты сеніммен қарады. Ол кезде менің 2 жасар ауру балам бар еді. Және өзім жүкті болатынмын. Сырт қараған адамға жүктілігім көрінбейтін. Алмаз «әулиенің» алдына барғанымда, ол қолымдағы баланы үшкіріп жіберіп: «Жүктісің бе?» – деп сұрады. Сөйтіп, өзімді де ұшықтады. Ол үшкіргенде бойымнан бір жылы самал есіп өткендей болды. Баланы өте жеңіл босанғаным сол кісінің ұшықтағанынан болар деп топшылаймын кейде. Одан соң Алмаз әулие туралы ештеңе естіген емеспін.

2000-шы жылдардың басында біздің қалада Зәуре атты құмалақшы тұрды. Көп нәрсені өте дәл айтатын. Және болжаған уақыты да дөп түсіп отыратын. Өзі намаз оқитын, саудамен де айналысатын. Көп адамдарды қабылдамай, тек таныстарының өтінішімен құмалақ ашатын-ды. Кейін біздің қаладан басқа жаққа қоныс аударды ма, көрінбей кетті. Біреулер «Күйеуі қайтыс болған соң, құмалақ ашпайтын болды» дейді ол туралы. Кім білсін?!

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.