01 қазан 2014 | 13:57

Енем мені кедей жерден шыққан деп менсінбейтін

©Нұрғиса Елеубеков (фото)

Ануармен бір ауылда өстік. Бірақ менен 2 жас үлкендігі болған соң аралас-құраластығым жоқ еді. Тек жоғары оқу орынында қатар оқыған кезде жақын танысып, жастық шақтың бал күндерін қол ұстасып бірге өткіздік.

Ануармен бір ауылда өстік. Бірақ менен 2 жас үлкендігі болған соң аралас-құраластығым жоқ еді. Тек жоғары оқу орынында қатар оқыған кезде жақын танысып, жастық шақтың бал күндерін қол ұстасып бірге өткіздік.

Отбасын құрсақ деген шешімге келдік. Содан үйленіп, алғашқы жылдарда ауылда ата-анамыздың жанында тұрдық. Тұңғышымыз Жанель ауылда дүниеге келді.

Оқу бітіріп барғаннан кейін ол ауылдағы мектепке мұғалім болып орналасты. Маған мектепте сағат жетпегендіктен үйде отырдым.

Біздің үйде менен кейінгі екі сіңлім, анам үшеуі ғана еді. Алдымдағы ағаларым өзді-өзі үй болып бөлек шығып кеткен. Біреуден ілгері, біреуден кейін тірлік кешіп жатқан қарапайым отбасымыз. Ағаларым анамның отын-суын түсіріп, кіргізіп беріп, қолдарынан келгенше жәрдемдесіп кетеді. Өз қолдарына көшіріп әкетейік деп еді, анам көнбей: «Жоқ, айналайындар, рахмет. Өзімнен әл кеткенше өзім жеке отырайын, оның үстіне қарындастарың әлі қанаттанған жоқ. Осыларды құтты орындарына қондырмай қара шаңырақтан ешқайда жылжымаймын» деп отырып алды. Бір жағынан ол да дұрыс шығар деп қойдық.

Енем о баста біздің үй-ішімізді менсінген жоқ. «Кедей тұрады, қарабайыр тірлік кешкен, ештеңе көрмеген, ол үйдің қызын алдырмаймын» деп біраз тулаған екен, қайын атам «көп сөйлеме, байлығына қарап баланың сағын сындырма» деп тыйып тастапты. Оны кейіннен абысындарымның бірінен естідім.

Бір ауылда тұрсам да, анама жиі барып тұра алмайтынмын. Әрине, барғым-ақ келеді. Бірақ енемнің қабағына қарап шыға алмаймын. Үйден аттап шықсаң, қабағы түсіп, «анауыңды қашан істейсің?», «мынауыңды қашан жасайсың?» деп шаруаны сылтау қылып жібермеуге тырысады. Соны біліп өзім де ешқайда шыға қояйын демеймін.

Ең жаманы, мен үйіме баратын болсам, менің қолыма ұстаған пакеттерімді көзімен тінтіп, «не әкетіп бара жатыр?» дегендей, мені ұрыдай көреді. Қараптан қарап өзім қысыламын. Пакет ұстамайын десең баланың керек-жарағы бар. Кейіннен қолыма мүлде ештеңе ұстамай шығуға тырысатын бодым.

Үйге барып келгеннен кейін де «Осы үйдің сабынын біреу жей ме? Кеше ғана онын әкеп қойып едім? Қайда кетеді, осы?» деп өз-өзіне айтқан болып, маған тигізе сөйлейді.

Мінезім біртоға, тұйықтау болғандықтан, ішімдегі ренішімді сыртыма шығарып айта да алмайтынмын, тек түндерде қыстығып ешкімге көрсетпей жылап аламын.

Бәрінен де жаныма қатты батқаны мына бір оқиға болды...

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар...