«Осы бала біртүрлі» деп, көшеде баласын тілдеп жатқандарды естігенде ішім зу ете түседі. Өйткені менің өзім кішкене кезімде біртүрлі болғам. Менің біртүрлілігім де психология мамандығын таңдауға ықпал етті. Қазір ержеттім, есейдім, оқыдым-тоқыдым, енді ондай емеспін. «Алаш айнасы» басылымындағы оқырмандар хатына арналған айдарды оқып, өз хикаяммен бөліссем деген ой туды. Ондағы мақсатым – қылған қылығына түсініктеме беру қиын боп жататын мінезі алабөтен баланың ішкі әлемі қандай болатынын, бұл арада баламен емес, оның ата-анасымен жұмыс істеу керектігін көпке жеткізу...»
«Осы бала біртүрлі» деп, көшеде баласын тілдеп жатқандарды естігенде ішім зу ете түседі. Өйткені менің өзім кішкене кезімде біртүрлі болғам. Менің біртүрлілігім де психология мамандығын таңдауға ықпал етті. Қазір ержеттім, есейдім, оқыдым-тоқыдым, енді ондай емеспін. «Алаш айнасы» басылымындағы оқырмандар хатына арналған айдарды оқып, өз хикаяммен бөліссем деген ой туды. Ондағы мақсатым – қылған қылығына түсініктеме беру қиын боп жататын мінезі алабөтен баланың ішкі әлемі қандай болатынын, бұл арада баламен емес, оның ата-анасымен жұмыс істеу керектігін көпке жеткізу...»
«Ауылда тұрамыз. Екінші-үшінші сыныпта оқитын кезім. Әкем мал дәрігері болғандықтан, үйде көп бола бермейтін. Бірде мектептен қайтып келе жатып, анадайдан есік алдында әкемнің жұмыс мәшинесі тұрғанын көріп, үйге қарай құйғыта жөнелдім. Бойда сағыныш, ойда базарлық бар дегендей. Тасыр-тұсыр үйге кірдім де әкемді іздей бастадым. Түпкі жатын бөлмеде дауыстар шыққандай болды. Алып ұрып сонда кірдім. Масқара! Әкем мен бір бейтаныс әйел... Состиып тұрып қалдым. Әкем де сасар емес, «бар ары ұятсыз» деп маған жеки сөйледі. Кері бұрылдым да тұра қаштым. Иә, сол оқиғадан бастап менде қашу деген қылық пайда болды. Сол күні ауыл сыртындағы бір тамның артында жиналған қи-тезек жанында солқылдап әбден жылап, ұзақ отырдым, үйге қайтқым келмеді. Қас қарайды. Қарным ашты. Оңбаған әкеме «қор» болған анамды ойладым. Содан үйге қайтып келдім. Шешем аямады, ток шәугімнің шнұрымен үйді айналдыра қуып, бір сабап алды. Қайда жүрсің, сені іздемеген жеріміз жоқ... Айтып жатыр, айтып жатыр... Мен құлағымды басып ап, өкіріп жылап жатырм. Ашуланған долы шешем «дыбысыңды шығарма» деп арасында қолындағысын сілтеп қояды. Бірақ алдыңғысындағыдай қатты емес. Әкем жатып, ұйықтап қапты. Әрине, ол болған істі ешкімге айтпаған. Маған оның шешеме опасыздығы емес, баласына немқұрайлылығы қатты өтіп кетті. Осы күннен бастап мен әкемді жек көріп кеттім. Нағыз жек көрумен мен осылайша «таныстым». Өстіп менің өмірде қатары көбейген жек көрінішті адамдарымның, заттарымның түп-тамыры осыдан басталды.
Ендігіде әкеме жоламайтын болдым. Ол жақындап, құшақтап, еркелеткісі келсе, кеудесінен итеріп жіберем. Ел алдында мұндайда қатты қорланып кететін болуы керек, ол «осы балам біртүрлі» деп қызырақтап, ақталып жатады. Үйде болғанда ұнжырғам түсіп, қас қарайғанша далада жүріп алатынмын. Бұлардың барлығының себебін ол іштей сезетін болуы керек. Содан әкем маған базарлық әкелуді жиілетті. «Мені кешірсін» деп жүр ғой деп іштей жібігендей болдым. Бірақ онымды байқатпадым. Бір күні ешкім жоқта әкем «анада болған оқиғаны шешеңе айтсаң, көзіңе көк шыбын үймелетем» деп желкемнен түйіп, қоқан-лоқы көрсетті. Содан аяқ астымдағы дүние бір сәтке төңкеріліп кетті. Осылайша саф таза ішкі әлеміме әкем екінші мәрте жуынды құйып жіберді. Жиіркеніп кеттім. Зығырданым қайнады. Тұра жүгірдім. Содан шешемнің конторына бір-ақ бардым. Болған жайды үтір-нүктесіз бәрін баяндап бердім. Іштей бізді адам құрлы көрмейтін әкенің бес тиынға керегі жоқ деп түйдім. Сөйтіп әке-шешем ажырасып жатса, оған мен қиналмаймын деп өзімді іштей дайындадым. Бірақ оның бәрі бекер боп шықты. Үйге келсем шешем бәз-баяғыша әкемді күтіп, бәйек боп, құрақ ұшып жүр. Маған бар айтқаны «Ол сенің әкең ғой, бір жолға оны кешірейік» деген сөз болды. Біржағынан, үлкендер әңгімесіне әлі мені дайын емес деген болар. Қорланып кеттім. Бұл жолы өмірін жалғандықпен құрған әке-шешемнен бірдей жиіркендім.
Материалдың жалғасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.