Балалар да пияз секілді...
/Қателігін кеш түсінген әйелдің өкініші/
Шынымды айтсам, кезінде балаларыма қарауға уақытым да болмады. Жұмыс-жұмыс деп күндіз-түні шапқылап жүре бердім, жүре бердім. Басшылардың көзіне түсуге тырыстым, мансап қудым. Балаларым да ештеңеден тарыққан жоқ. Не ішем, не жеймін демеді. Олардың қателіктері мен кемшіліктеріне мән бермедім. Ал олар болса мені іздемеді.
Бірақ алаңсыз балалық әне-міне дегенше өте шықты. Ұлым бозбалаға, қызым бойжеткенге айналды. Ақыры, күндердің күнінде болмайтын нәрсеге бола ренжісіп, бір-бірімізді кінәлауға дейін бардық. Міне сол сәтте мен өзімнің қатты қателескенімді түсіндім. Өзегім өртеніп өкіндім! Бірақ амал не! Барымды салып бағып-қаққан балаларым ана махаббаты дегеннің не екенін білмей өсіпті! Мен оларды дұрыс тәрбиелей алмаппын, жамандықтан тиып, жақсылыққа үйретпеппін!
