Бүйтіп жүре берсек, байсыз қалармыз...
– Кездестіңдер ме?
– Кіммен?
– Анау ше!
– Кім? Қайсысын айтасың? Вк-дағы ма?
– «Жоғи», жындымысың?! Оның «рожасын» көрдім ғой вк-дан! Ваще "келмейсіңдер"!
– Енді қайсысын айтып тұрсың? ФБ-дағымен кездестім ғой. Ол мені, не мен оны ұнатпадым. Әйтеуір, екі ай виртуалды сөйлессек те, бір кездесуден соң жым болдық қой.
– Уотсап-тағыны айтамын. Смайликтердің барлығын жіберісіп, виртуалды гүлдердің барлығын алып болдың ғой. Торт жеп, кофе ішіп дегендей...
– А уотсап-тағыны айтасың ба? Иә, кездестік. Онымен үш ай сөйлестік қой деймін. Ақыры, нөмірімді кімнен алғанын айтпай қойды емес пе? Содан, жарайды деп кездесуге келістім. Байқұс, бір ай болды кездесуге шақырып жүргеніне. Мен өзімше «тормозить» етіп, әлгі жерде шелек болып, бармай жүргенмін ғой. Сосын, қойшы анаумен де, анаумен де кездестім. Бәрі виртуалды шешен, виртуалды сымбатты, ақылды екен. Реалды көргенде, бірден қашып кеткім келді. Олар да сөйтті ме білмеймін, бір кездескеннен соң, мүлдем жазыспай, байланысты үзе салдық қой. Мұнымен де кездесе салайын, нем кетіп барады деп ойладым да, келістім.
– А кездестің бе ақыры?
– Ол аналарға қарағанда "нормальный" екен. Басқалар сияқты виртуалда басқа, реалды өмірде басқа болып шыққан жоқ. Екеуі де бір адам екен. Гүлін ала келіпті. Бірге ас ішіп, әңгімелесіп, қайттық...
Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар...
