Көшедегі әңгіме...
Бүгін Алматыда көлікпен жүру мүмкін болмай қалды. Күн шыжып тұр. Школьниктің үнемде дегеніне құлақ асып жатқан қазақ жоқ-ау, сірә... Көшеде күйіп-пісіп сағаттап жүргенше метроға түсіп, қулық жасадым. Шынымен де, рақат екен.
Соңғы аялдамадан түсіп, үйге қарай таксиге жүріп келе жатсам, артымнен бір апай қуып келеді екен "Айдос, Айдос" деп. Тоқтадым. Жалпы көзі жаман көретін адамдар кейде туыстарын да байқамай қалады. Сөйтсем сыртымнан таныған екен. Жөн сұрастық. Мектепте сабақ беретін апайымыз екен, кіші сыныптарға. Әңгімеміздің сиқы:
- Балам, екі-үш сұрағым бар еді.
- Сұраңыз, апай...
- Мына нақұрыс Путин Қазақстанға тиіспей ме? Не болып барады осы? Елді қайта жаулап алмай ма?
- Апай, орыспен дос болсаң, айбалтаңды қасыңнан тастама деп бабаларымыз айтқан ғой. Путин, әрине, жабылуы да ықтимал. Бірақ одан дұрыс қорғану-қорғанбауымыз тек өзімізге, қазаққа ғана байланысты.
- Қорқып жүрміз, балам. Кәдімгідей алаңдаймыз.
- Апай, шынын айтсам, мен де қорқып жүрмін, алаңдаймын.
- Қазақ тілі жойылып кетпей ме?
