Рухани дағдарыс
1997 жылы жылы "Хабар" Aгенттігіне жұмысқа орналастым.
Алғашқы бір-екі жыл материалдық жағынан қиындау болғанын жасырмаймын.
Алатын жалақым шамамен $ 80 көлемінде еді. Ақшаның әжептеуір құны бар уақыт. Бірақ, $100- ға пәтер жалдағандықтан, айлығым ештеңеге жетпейтін. Сосын, шеті көрінбейтін "қарыздану процессі" басталады. Құдай жарылқап, бір екі олигархтың тойына фильм жасап беріп, жиналып қалған қарыздардан құтылғаным есімде қалыпты. Айтайын дегенім басқа еді.
Әлемдік қаржы дағдарысы елдің есін шығарып жатты. Соның арқасында, әлгі аз жалақының өзіне де жете алмай қалдық. Өз басым 3 теңгеге бір стакан қара шәй, 6 теңгеге бір "пирожкі" алып "түстенген" сәттерім де аз болған жоқ. Бірақ, соған қарамастан ұнжырғамыз түспепті.
Керісінше, ылғи да көтеріңкі күйде жүретінбіз. Барлық адамның кеудесі ертеңгі күн жақсы болады деген оптимизмге толы еді. Президентімізді қатты жақсы көргеніміз сонша, ол үшін "отқа түсуге дайын болатынбыз". Бірақ, бұл жағымпаздық емес, риясыз сезім еді. Ал, патриоттығымызда шек болған жоқ. Демократия жәй сөз емес еді. Шындық айтқаннан "ешкімнің өті жарылып кетпейтін". Бай-манаптар мен шенеуніктер өзін Құдай сезіне қоймаған шақ. Сақалдың да қадірі биік еді.
Қазір не болып кеткенін түсінбеймін.
