Сау адамнан да сезіктенем...
Аялдамаға жақындадым. Қараңғы түсiп қалған. Бiр балақай ғана отыр екен. Бiрлi-жарым жас қыздар ұзағырақ, қоқыс жәшiгiнiң жанында тұрды.
Қар жауып тұрғасын аялдаманың шынысы ық қой деп, әлгi оқушының қасына жайғасқам. Сәлден соң баланың жанына арт жақтан бiр ер кiсi келдi. Ақырын бiрдемелердi сұрай бастады. Сампылдап сөйлеп, жауап берiп отыр. Не деп жатыр екен деп ойладым. Әңгiмелерiне құлақ түрiп ем, көлiктердiң даусынан дұрыс естiлмедi. Мына кiсiге не керек деген ой маза бермедi. Шыдай алмай қастарына барып "Атасысыз ба?" деп сұрадым.
