Тер мен арақ
Шынын айтайын бөтен жерде елді, жерді сағынып жүрмін. Бір жарым ай мен үшін бір жарым жылдай болды десем артық айтпаспын. Өз елім өлең төсегім. Бұрын мысыр елінде аттай сегіз жыл қалай шыдап оқығанмын? Жәрайды, айтпағым бұл емес.
Аптасына бес күн усуул-фиқһ саласының білгірі профессор Юнус Апайдынмен бірге ханафи мәзһабының бұрын мүлде жарық көрмеген кейбір арапша қолжазба кітаптарын оқимыз, талдаймыз, талқылаймыз. Бірде дәрістен соң Осман атты әріптесіммен бірге сыртқа шықтық. Күн ерекше ыстық. Қуырып барады. Аялдамада тұрмыз. Қырсық шалғанда автобус құрғыр да тым кешікті. Жүзімнен қара тер моншақтап ағып жатыр. Мұны көрген Осман арапшалап: "ариқта арақан" деді. Онысы "қатты терледің ғой" дегені. Автобуста кетіп бара жатып маған мынандай ой келді: "Арабша адам денесінен шығатын терге "арақ" - дейді.
