"Қайтер едік өмірге келмегенде..."

 «...Өлі балық жолығар өлмегенге

Көнеміз ғой, қайтеміз көнбегенде,

Өмір деген осындай жаным менің,

Қайтер едік өмірге келмегенде...»

Ақиық ақын Мұқағали Мақатаевтың осы бір өлеңін естіген сайын олар Тәңірдің берген сиына мың мәрте шүкіршілік айтады. Қыздары Алина «Сендер қашан көресіңдер, көздерің көрмей осылай жүре бересіңдер ме?» - деп жиі сұрайды.

- Қызымыз осы сөздерді айтқанда, не жыларымызды, не күлерімізді білмей қаламыз. Бір жағынан, қызымыздың сол сөздері бізге үміт сыйлайтын сияқты, - дейді сегіз жасында көз жанарынан айырылып, зағип болып қалған Кербез апай.

Олардың өзіміз күнде көретін жандардан еш айырмасы жоқ. Екеуі де жұмыс жасайды. Ерте тұрып қыздарын мектепке апарып, өздері қызметке асығады. Олар бір-бірімен 1990 жылдардың басында танысты. Тағдырдың тәлкегімен көз жанарынан айырылған олар зағиптар қоғамына жұмысқа келген еді. Танысқан сәттен бастап жан дүниелерінің жақын екенін екеуі де сезген. Содан жыл жарымдай кездесіп жүріп, алдағы өмірді қол ұстасып бірге өткізуге бел байлады. Кейін, бір жылдан соң кіршіксіз сезімдерінің куәсіндей тұңғыштары Данияр дүниеге келді. Міне, жиырма жылға жуық уақыттан бері бір-бірінен еш ажыраған емес. Қиналған сәттерінде бір-бірін қолтығынан демеп, қуанышты күндерін бөлісіп бірге келеді. Жарық дүниенің сәулесін жүректерімен сезінген Мұрат, Кербез Қадырбековтер күндердің күнінде зағип болып қаламыз деп мүлдем ойламаған еді. «Бәрі де жазмыш қой, тағдырдың басқа салғанынан ешкім қашып құтыла алмайды, біз өмірге ризамыз» - дейді жұптары жарасқан жұбайлар.

- 25 жасымда жол апатына түсіп, жанарымнан айырылдым. Сап-сау адамның аяқ астынан зағип болуы қиын екен. Басында қатты қиналдым. Жарық дүниеде өмір сүріп үйреніп қалған маған тас қараңғылыққа үйрену, оған көндігу қиын тиді. Көп уақыт үйден шықпадым. Тай-құлындай тебісіп, бірге өскен достарым мені жалғыз қалдырмауға тырысып, орталарына шақырып, қолдау көрсетті. Көзім көрмегендіктен, талай мәрте шұңқырға да құладым, көлік қағып кетіп, аяғымды сындырдым. Бірақ адам басына түскеннің бәріне шыдайды екен. Ең алғаш осы соқырлар қоғамына келгенде өзімдей адамдармен кездесіп, өзімді жақсы сезінгенім бар. Өмірлік жарымды да осы қоғамнан таптым. Ол да өзім сықылды, көз жанарынан айырылған, зағип жан. Мұңымыз бір болғандықтан шығар, бір-бірімізді жақсы түсінеміз. Ұлым Данияр жарық дүниеге келгенде қатты қуандым. Бірақ өзегіңді жарып шыққан өз балаңның кімге тартқанын, түр-тұлғасын көре алмаудан асқан азап жоқ. Сонда да болса, ұл мен қыз сыйлаған Тәңірге ризамын. Баламыз да зағип. Қаламыздағы көзі көрмейтіндерге арналған арнайы мектепті бітірді. 10-сыныпты арнайы бағдарлама бойынша Америкада оқып келді, қазір атақты КИМЭП-те «Халықаралық қатынастар әлеуметтік ғылым және саясат» факультетінде екінші курста оқып жүр. Құдайға мың шүкір, қызымыздың көзі көреді. №5 орта мектепте 2-сыныпта оқиды. Біздің үйдегі оң қолымыз - сол қызымыз. Әзірге күнде «бес» алып, бізді қуантып жүр. Жалпы, біреуге жаутаңдап отырғанды ұнатпаймыз. Екі баламызды да жұбайым Кербез өзі өсірді. Коммуналдық төлемдерді төлеп келуге, киім таңдауға туыстарымыз көмектеседі, - дейді Мұрат Жақсығалиұлы.

Ағайдың жары Кербез апай облыстық көзі көрмейтіндер кітапханасында қызмет жасайды. Тифлокомпьютерді меңгерген. Өзі сықылды зағип жандардың заман ағымына сай жылдам ақпарат алуына үлес қосып жүр. «Брайлист» үйірмесіне жетекшілік етеді.

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.