Нәрестенің иісін 20 жыл аңсадым

 Маған екінші рет ана болу бақыты бұйырғанда шексіз бақытқа кенелгенімді айтып жеткізу мүмкін емес. Өйткені тұңғыш қызымның соңынан егіз ұлдарды дүниеге әкелдім. Ай-күнім толып босанарда дәрігерлер мені перзентханаға бірнеше күн бұрын ерте жатқызды. Сол кезде мен Айғаным атты келіншекпен танысып, екеуміздің әңгімеміз бірден жарасып кетті. Жалпы перзентханадағы әйелдер бір-бірімен тез тіл табысады емес пе? Алғаш Айғанымды көргенде оның жүзіндегі жылылық, көзіндегі мейірім мені бірден баурап алды. Оның жасы 38-де болса да, 25-тердегідей өте жас көрінетін. Айғаным екеуміз қатар босандық. Ол өзінің 20 жыл бойы күткен тұңғыш сәбиін дүниеге әкелді. Сәбиге зарыққан жанның ана болу бақытына ие болғанына куә болудың өзі қандай ғажап десеңізші. «Алаш айнасының» құрметті оқырманы, Алланың сынағына төзімділікпен төтеп берген Айғанымның тағыдыры жайлы өзінің әңгімесін сіздермен бөлісуді жөн көрдім.

Мен Қызылорда облысының Байқоңыр қаласында туып өстім. Отбасымызда 3 ағайындымыз. Менен үлкен әпкем және інім бар. Әкем мен анам екеуі бізді ешқашан ештеңеден тарықтырмай өсірді. Шама-шарқынша тәрбие берді. Мен 9 сынып оқып жүрген кезімде анам ауыр науқастан қайтыс болды. Сол күннен бастап балалық бізден мәңгіге алыстап кетті. Оқушы кезімде анама деген сағыныштан ба, өзімді әлемде жалғыз қалған адамдай сезінетінмін. Анам қайтыс болғанан кейін нағашыларымыз бізге көп қамқорлық жасады. Әкем үшеумізді жеткізу үшін тынбай жұмыс істейтін. Әпкем мектеп бітіргеннен кейін жоғары оқу орнына тапсырмай бірден еңбекке араласты. Мен де мектепті бітіріп, өз күнміді өзім көру үшін жұмысқа орналасуды ұйғардым. Алайда әкемнің туыстары менің жұмыс істегенімді қаламады. Олар өзара ақылдаса келіп мені тұрмысқа беруді шешкендерін айтты. Әкем де өз туыстарының сөзіне қарсы келмеді. Мен танымайтын, білмейтін адамыма күйеуге шықпайтынымды айтып, қарсылық білдірсем де әжем сөзіме құлақ аспады. «Қалаға барып не жұмыс істеп қарқ боласың. Анаң болса жоқ, әкең болса анау, саған қарайтын мұршасы жоқ. Ертең қалаға барып бұзылып кетесің. Одан да өз ауылымыздағы танитын адамдарымыздың отбасына барғаның дұрыс» деп ақылын айтты. Сонымен мені біздің әулетке құда-жекжат болып келетін бір отбасының ортаншы ұлына ұзатты. Он сегізге толмай жатып үлкен әулетке келін болып түстім. Жолдасым Арман өзімнен 8 жас үлкен болатын. Маған дейін бір рет үйленген Арманның 1,5 жасар ер баласы бар екен. Арманның бірінші әйелі қалада өскен біреудің жалғыз қызы болған. Ол Арманмен 3 жыл тұрып ажырасып кетіпті, екеуінің келісімімен баласы әкесінің қолында қалған.

Сүйіспеншілік сезімнің, отбасылық өмірдің не екенін білмесем де, уақыт өте келе Арманға бауыр баса бастадым. Оның кішкентай ұлы Арнұрды да өз баламдай көруге тырыстым. Ол мені "мама" дейтін. Арнұрды жетектеп жүріп екі жылдың қалай өтіп кеткенін де білмей қалыппын. Үйде кішкене бала болғандықтан о баста балалы болуға қатты асықпадым. Өзім де бала сүюге іштей дайын болмадым ба? Бірақ уақыт өте келе қашан бөпелі болар екенмін деген ой жиі мазалайтын болды. Сөйтіп жүргенде тағы бір жыл өте шықты. Бірақ мен бала көтере алмадым.

Үйленгенімізге төрт жыл болғанда Арманның қызмет бабына байланысты Алматыға көшіп келдік. Сонда ауылдағы үлкен кісілер: «Ауа райын ауыстырып, басқа қалаға көшкендерің дұрыс болды, енді нәрестелі боп қаласыңдар» дегенінде іштей қуанып кеттім. Алматыда тұрып жатқанымызға бір жыл болғанда да еш өзгеріс болмады. Бір уақыт бала туралы ойдан серпілу үшін жоғары оқу орнына оқуға түсіп, экономика мамандығын алып шықтым. Бірақ өз қатарластарымыздың алды 3-4 балалы болып жатқанда біздің бір шақалаққа зар болып жүргеніміз арқама аяздай бататын.

Материалдың толық нұсқасын "Алаш айнасынан" оқи аласыздар.