Қызды арзандатып алдым…
Бұрын - өтпей қалған, жартылай сынған, бұзылған заттарды арзандатылған дүкенде сататын. Оны халық «уценка» деп атайтын. Мен үйленгенде қалыңмалға 1000 сом беріпті. 88 жылы ғой. Сөйтсек, Шәуілдір жақта оқыған қыз пұлды екен.
Қайынжұрт тулап, үш мың сом сұраған ғой. Кешірімге барған ағайындарым сөзге мықты еді. Шалды сөзбен жеңіп, «өлі-тірісіне» бір қой мен мың сомды тастап кеткен ғой. Содан, осы күнге дейін қайынжұрт жақтан бірдеңе сұрай қалса: «Қалыңмалдың қалған бөлігін біртіндеп алып жатыр ма» деп әзілдеймін. Әйелім күледі де қояды. «Ештеңе беруші болма! Сені уценкадан алғам» деймін күйдіріп. Кейбір кездері «су әкелші, жастық әкелші, пультті тапшы» деп жұмыс пен үй шаруасынан жүйкелеп, шаршап отырған әйелімді жұмсаймын. «Балаларыңның алды жиырмадан асты. Соларды жұмсасайшы» деп шығады. Бірақ балаларды жұмсағаны құрысын. Жаныңды жай таптырмайды. Соңынан еріп бармасаң - ештеңені таппай қайтып келеді ғой. «Мың сомға әкеңнен сатып алған едім ғой. Құныңды әлі өтеген жоқсың. Өзің барып келе қойшы» десем, тымпыңдап кете барады. Туыстарым жақында Қарағандыдан келін алды. Құдалар оқыған, зиялы кісілер. Бірақ алдын-ала «қалыңмал да, киіт те, жөн-жоралғының бәрін жасаймыз» депті.
